i wyciąga z kieszeni surduta spasioną sakiewkę. Na blat spada srebrne gradobicie. Bah! – graczami wstrząsa dźwięk wystrzału korka od szampana. – Zwycięzca stawia – śmieje się nieznajomy, jakby czuł się już triumfatorem, i wle- 33/86 wa do gardła całą zawartość kielicha. Podhorecki ani na moment nie odwraca wzroku od swojej karty. Nawet kiedy Gruszczyński stawia buzujący kieliszek tuż obok jego dłoni osłoniętej rękawiczką z uciętymi palcami. Adam czuje narastający w niej ból. Świderski kładzie karty powoli, jedna za drugą, jakby chciał odsunąć swoją opieszałością koniec świata. Stół pokryty zostaje już drugim, karcianym obrusem. Józef trzyma w dłoniach jeszcze tylko dziesięć kart. I śmieje się, oczami się śmieje, nosem, uszami – przez tę krótką chwilę jest przecież władcą ich losów. Dziewiątka karo na prawo, trójka trefl na lewo. Pikowy król na prawo, szóstka kier na prawo. Dwójka karo na lewo… 34/86 Nieznajomy przyciska do ust pusty kieliszek. Zostały cztery karty. Gruszczyński z niedowierzaniem kręci głową. Jeszcze wszystko jest możliwe. Jeśli teraz ukaże swoją twarz pikowa dama Podhoreckiego albo treflowy walet nieznajomego, jeden z nich wygra i zgarnie całą pulę. Jeśli żadna z ich kart, zwycięzcą będzie bank. Nieznajomy nie panuje nad swoją twarzą. Ścinają krzywy grymas napięcia podszytego paniką. Wznosi oczy ku niebu, a dłonie ku skroniom. Tak jakby skupieniem ducha mógł jeszcze wywołać łaskawy układ kart. Podhorecki z całych sił zaciska dłonie na krawędzi stołu. Już nie czuje bólu. 35/86 Józef kładzie na stole kartę, ale zakrywają dłonią. Czeka jeszcze chwilę, napawa się ciszą. Wreszcie unosi rękę. Dama pik! – O moje życie nigdy nie gram. Niewiele warte. Wolę gotówkę – Podhorecki daje nieznajomemu spóźnioną odpowiedź i przygląda się plamom, które rozkwitają na jego dłoniach.