A wówczas Barbara nie zostawiłaby w sypialni Lucy nietoperza. Może nawet mogłaby się zaprzyjaźnić z synową Swifta. Zadzwoniła komórka. – Pieniądze są na koncie – powiedział Darren bez wstępów. – Co słychać w Vermoncie? – Skąd wiesz, że... – Barbaro. Zacisnęła usta. – Jack mnie tu przysłał. Chciał, żebym wynajęła dom na sierpień. Chce odwiedzić Lucy i wnuki. – Szantaż czasem tak wpływa na ludzi. – Zaproponował, żebym przez kilka dni sobie tu... wypoczęła. – No jasne. Nie czujesz, jak pętla zaciska ci się na szyi? On cię odsuwa od siebie. Nie znasz dnia ani godziny. – Darren roześmiał się nieprzyjemnie. – Nie żałujesz teraz, że rzuciłaś mu się w ramiona? – Jesteś obrzydliwy. Jack wcale mnie nie odsuwa. Wykonuję tylko zwykłe obowiązki. – Zebrała całą swoją siłę charakteru i dodała: – Nie chcę, żebyś do mnie dzwonił. – Nie interesuje mnie, czego chcesz, Barbie. Pamiętaj tylko, że masz mieć czyste ręce. Będziemy w kontakcie. Odłożył słuchawkę. Barbara wsunęła komórkę do torby. Była pewna, że poradzi sobie z Mowerym. Po prostu lubił się z nią drażnić, żeby jej pokazać, jaki jest bystry. No cóż, ona była bystrzejsza od niego. – Pani Barbaro, czy to pani? – Nagle na skarpie nad strumieniem ukazała się Madison Swift. – Nie mogę w to uwierzyć! – zawołała z podnieceniem. – Moja koleżanka, Cindy, mówiła, że jej matka pokazywała ten dom komuś z Waszyngtonu, i miałam nadzieję, że... To ja, Madison Swift, wnuczka senatora Swifta! Barbara od razu poznała dziewczynę, ale potrzebowała chwili, by ochłonąć z szoku. Madison była zbyt dobrze wychowana, by podsłuchiwać, a poza tym i tak nie mogła usłyszeć rozmowy z Darrenem. Wskoczyła na werandę. Kolana miała podrapane, twarz pokrytą piegami od słońca, a ciemnorude włosy splecione w niemodny warkocz, który opadał jej na plecy. Była bardzo podobna do Colina. Umyta i odpowiednio ubrana, a także poddana odpowiedniej edukacji w wielkim świecie, mogłaby stanowić wielki atut Jacka. Urocza wnuczka z klasą, żywe wspomnienie po zmarłym synu. Jej widok upewnił Barbarę o słuszności kampanii przeciwko Lucy. Ta akcja nie miała nic wspólnego z Darrenem Mowerym, ani z tym, że Jack Swift odrzucił Barbarę. Przeciwnie, była aktem odwagi i poświęcenia z jej strony. Lucy potrzebowała, by ktoś nią wreszcie potrząsnął i zmusił do przyjęcia odpowiedzialności za los dzieci. Uśmiechnęła się do podnieconej dziewczyny. – Oczywiście, że cię poznaję, Madison. Co u ciebie słychać, skarbie? – Potwornie się nudzę – odrzekła dziewczyna pogodnie. – Ale nic nie szkodzi, już się przyzwyczaiłam. Czy dziadek Jack przyjedzie do nas na wakacje? – To miał być sekret. Senator chce uchronić siebie i twoją mamę przed rozgłosem.